De poëzie is je beste vriend – Ester Naomi Perquin

Opeens blijken gedichten een functie te hebben. Poëzie is niet alleen een uit de hand gelopen hobby van gekkies die dichtregels schrijven en mafketels die ze lezen, maar poëzie heeft ook een maatschappelijke functie! Dat blijkt als Ester Naomi Perquin in opdracht van de politie schrijft over het werk van de politie. Korpschef Akerboom zit te stralen namens al zijn personeel in de uitzending van De Wereld Draait Door op 9 januari. Begonnen als spannend experiment voor zowel de jubilerende politie als de Dichter des Vaderlands, blijkt het bestelde dichtwerk een ode aan ‘onze politie’. Zo is het echt, denken de agenten, zo voelen wij het ook. Fijn dat iemand het zo sterk heeft beschreven. Fijn dat er dichters zijn.

Al die emotie van herkenning en erkenning staat beschreven in het eerste gedicht van de bundel Lange armen. Gedichten over de politie. Een bundel met tien gedichten die is gedrukt in een oplage van duizend exemplaren en vrijwel direct uitverkocht. Een ongekende oplage voor een poëziebundel en nog is het niet genoeg! Op de website van Meander staat een recensie van de bundel geschreven door mij…

Ester Naomi Perquin op het Tuinfeest in Deventer in 2017

Het eerste gedicht heet Voor en gaat over wat er zoal wordt voorkomen door de politie. Alles wat de wijkagent doet om ergere zaken tegen te gaan. Het positieve wordt beschreven vanuit het contrast met het negatieve. Je kunt geen sporen vinden van een brand in een leegstaand gebouw, omdat er geen sporen zijn én omdat er geen noodzaak is om die sporen te achterhalen, want er was geen brand en dus ook geen dader. Ligt dan alles wat er niet gebeurt aan de alomtegenwoordigheid van de politie? Nee, natuurlijk niet, maar het beeld is wel sterk. Net zoals het beeld van de niet-gestolen fiets. Het gedicht geeft de erkenning aan de agent op de straat dat hij ertoe doet, juist vanwege alles wat hij doet om erger te voorkomen. Dat ergere gebeurt nog steeds en ook daarover heeft Ester Naomi Perquin geschreven. Die gedichten staan verderop in de bundel en gaan over het slecht kunnen verwerken van incidenten waarbij een kind is omgekomen, ondanks alle inspanningen, over troosteloze woonwijken waar een huisbezoek wordt gedaan in een troosteloze woning en over het afsluiten van de dag (Debriefing) waarbij alle incidenten worden gemeld: ‘(…) Toen die schoten op het bouwterrein, daar even gaan kijken, / bleek vuurwerk te zijn. Verdachten op heterdaad betrapt: / twee bibberende jochie’s van acht en negen. / Gepreekt en gratis thuisgebracht.’ Mooi beschreven, subtiel binnenrijm, herkenbaar beeld. De politie is je beste vriend was een reclame-slogan ten behoeve van de reputatie van de politie en daarmee voor het binnenhalen van nieuw personeel. ‘Die pet past ons allemaal’ kwam als kreet later: het publiek werd uitgenodigd om de politie te helpen bij het werk door te signaleren en te melden. Na deze jubileumbundel denken ze bij de politie ‘die pen past ons allemaal’. Zou het de agenten verleiden om ook eens een bundel van een andere dichter ter hand te nemen?

Voor

Als presentator van de Nacht van de Poëzie in 2017

Hoe meet je de zwaarte van een klap die nooit kwam,
zoek je de fiets waar niets mee is, die er nog staat?
De brand in een leegstaand schoolgebouw,
nooit uitgebroken, laat geen sporen na.

Hier is de eindeloze lijst van dingen die niet zijn gebeurd,
hier is de nooit betaalde prijs voor toeval, dronkenschap,
loslippigheid. Hier is het dodelijke ongeluk, de schade
die je nooit veroorzaakt hebt.

Hier klinkt de niet geslaakte kreet van twee
uit bed gebelde ouders. De stad zwermt
van ongehoord geluid. Je luistert ’s nachts
naar de zachte voetstap van de dochter die
onaangetast de trap op sluipt.

Ester Naomi Perquin